Winter. Even een periode in rust. Even niet zoveel. Terug naar je kern. Voordat het voorjaar begint. Het voorjaar; waarin de natuur juist weer tot bloei komt. De periode van groei en creatie.
Kun jij jezelf eraan overgeven? Aan de winterperiode? In de weekenden ’s morgens even wat langer blijven liggen? ‘S avonds een uurtje eerder naar bed? Wat minder sociale afspraken. Wat vaker in bad. Mindfull wandelen. yoga, een extra massage boeken. Meer warme maaltijden. Zacht zijn voor jezelf en je omgeving. Lukt dat jou? Houd jij rekening met het ritme van het seizoen? En je er dan niet schuldig over voelen?
Om mij heen zie ik het maar weinig. Mensen rennen maar door. Echter soms gebeuren er dingen, waardoor je niet anders kan dan stilstaan. Voelen wat er te voelen valt. Zitten met je verdriet. Je emoties de ruimte geven, ook al heb je daar misschien geen “zin” in en zou je het liefst doen of er niets aan de hand is en gewoon maar doorgaan. Maar soms is de gebeurtenis zo heftig dat je niet anders kan. De wereld om je heen draait door, maar jij staat stil. Neem je tijd, de wereld is nu even niet belangrijk. Laat die maar draaien. Jij bent belangrijk, je dierbaren zijn belangrijk. Alle bijzaken vervagen. Neem je tijd. Neem waar wat je lichaam je influistert en luister goed. Geef jezelf wat je nodig hebt. En houd vol. Houd moed. Op een dag breekt de lente aan en merk je dat je herstellende bent en weer uitgenodigd wordt voor creatie en bloei.
Ik wens je een zachte, verbindende, liefdevolle winter, liefs Roos
